#ελληνικα #αξίες #πολιτική #διεθνές_δίκαιο #ηθική Πάντα ελάλεν μου ο παππούς μου ο Στέλιος > "Γιέ μου, παρά να σου φκει το όνομα καλύτερα να σου φκει τ'αμμάτι σου". Ελάλεν μου την τούτη την κουβέντα ανάμεσα σε πολλές άλλες τζαι πάντα με τη συνοδεία μιας ιστορίας όπως π.χ. "τον ψεύτη τον βοσκό". Μπορεί να μεν εβάσταν πολλά ριάλια ο παππούς, (παρόλο που η πρώτη του κουβέντα όταν με εθώρεν ήταν να με ρωτά αν κρατώ ριάλια και να μου κοττά το πεντόλιρο μες το σιέριν) αλλά αξίες είχεν πολλές. Επίστευκε ότι το να είσαι δίκαιος, ειλικρινής και να έχεις ένα καθαρό όνομα ήταν ότι πιο σημαντικό, μαζί με την καλή σου την υγεία φυσικά. --- Εν είμαι δαμέ για να κρίνω κανένα, όμως με βάση τις αξίες μου, έμαθα να μεν μασώ τα λόγια μου και αντί τούτου να είμαι ξεκάθαρος. Ωμός που λαλούν. Έσιει καιρό που λαλώ ότι θα κάτσω να γράψω την άποψη μου γιατί δεν μπορώ πλέον να ανεχτώ την υποκρισία της κοινωνίας μας, ειδικά των πολιτικών μας, και συγκεκριμένα τούτων που θωρώ τώρα να μαζεύκουνται, τάχα, για το καλό της χώρας, σκιώδεις και μη. Έχουν να το λαλούν πολλοί "ειδικοί", πως άμαν θέλεις να πετύχεις στη ζωή, πρέπει να έχεις συμμάχους. Να έχεις κάποιον που όταν τον χρειαστείς θα είναι το "ποκούμπι σου". Κατανοώ τούτην τη στρατηγική, και για αρκετούς δουλεύκει. Μάλιστα, οι πιο πετυχημένοι άνθρωποι — αν μπορείς να τους ονομάσεις έτσι — εν τούτοι που δημιουργούν ισχυρούς δεσμούς με ανθρώπους που κατέχουν σημαντικές θέσεις, και όταν έρτει η κατάλληλη στιγμή εκμεταλλεύκουνται τις σχέσεις τούτες για δικό τους όφελος. Φυσικά, τούτο το πράμα είναι κάπως και ένας τζόγος, γιατί εν μπορείς να είσαι ποττέ σου σίουρος ότι θα σου φκει η συμμαχία. Μπορεί ο φαινομενικά "φίλος" σου να σε βοηθήσει όταν οι συνθήκες τον συμφέρουν αλλά μπορεί και να γυρίσει και εντελώς μπούμεραγκ άμαν εν τον βολεύκουν τα πράματα. Κάπως έτσι εν και η εξωτερική πολιτική μιας χώρας. Είναι ένα βρόμικο παιχνίδι όπου ρισκάρεις τις ηθικές αξίες, το όνομα, και την τιμή της χώρας σου στη ρουλέττα των συμφερόντων των ισχυρών, ελπίζοντας ότι επόνταρες σωστά και ότι κάποτε θα κάμεις "cash-out" τούτη την ψευτοσχέση για να κερδίσεις κάτι (το "τι" περιμένει να κερδίσει μια χώρα χωρίς ηθικές αξίες και "όνομα" εν στην κρίση του καθενός. Άλλωστε εκάμαμεν όλοι ιστορία και ξέρουμεν ή θα ξέρουμεν). > "Πρέπει να είμαι ειλικρινής με τον κόσμο, πρέπει να είμαι ρεαλιστής και πρέπει να πω στον κόσμο - και αυτό κάνουμε ως κυβέρνηση - ότι πρώτον, πρέπει να ταυτίσω τα συμφέροντα της Κυπριακής Δημοκρατίας με τους ισχυρούς της γης. Ακριβώς αυτό που έλεγε ο Βάσος Λυσσαρίδης με τα εμπλεκόμενα συμφέροντα, για να μπορώ να εξυπηρετήσω την Κυπριακή Δημοκρατία. Γιατί πρώτα και πάνω από όλα είναι η Κυπριακή Δημοκρατία και τίποτε αλλο για μας Τούτα εν τα λόγια του προεδρου μας, που δυστυχώς τα συμμερίζονται και πολλοί αλλοι που μας πουλάνε ψευδοηθικη κατά καιρούς. Η χώρα μου μπερδεύτηκε ξανά στο "τι σημαίνει συμμαχία". Εμετατράπηκε για ακόμα μια φορά σε πιονάκι των ισχυρών. Συμμαχία δεν είναι άνευ όρων βεβαίωση συμπάθειας για τα εγκλήματα που διαπράττει ο δηθεν σύμμαχός σου. Το επιχείρημα "μα εν έχουμεν άλλη επιλογή ρε κοπέλια, πρεπει να κοιταξουμεν την πάντα μας" εν απλώς μια άτολμη δικαιολογία. Γιατί οι συμμαχίες, όπως εξήγησα τζαι πριν, χτίζονται και χάνονται. Κανένας δεν μας εγγυάται ότι όταν στραβώσουν τα πράματα εν να σταθούν δίπλα μας. Αν αύριο αλλάξει ο ισχυρός ή αλλάξουν τα συμφεροντα των ισχυρών τοτε ίντα χαπάρκα; Ο Edmund Burke είπεν καποτε: > "Το μόνο που χρειάζεται για να θριαμβεύσει το κακό είναι οι καλοί άνθρωποι να μην κάνουν τίποτε" Τούτο θέλουμε για τη χώρα μας; Να είμαστε η σιωπή απέναντι στα εγκλήματα που γίνουνται δίπλα μας; Ποντάρουμεν το όνομα μας (ότι μας έμεινε βασικά) πας σε μια βραχυπρόθεσμη στρατηγική, με την ελπίδα ότι θα κάμουμεν cash-out κάποια στιγμή. Πού όμως; Στο Κυπριακό; Εκεί όπου εμείς οι ίδιοι επικαλούμαστε το διεθνές δίκαιο για να μας προστατέψει; Η ηθική, η εμπιστοσύνη, η δικαιοσύνη εν ύψιστες αξίες. Όταν χτιστούν, προσελκύουν πραγματικές, αξιοπρεπείς και μακροπρόθεσμες σχέσεις. Όταν τις θυσιάζεις όμως, το μόνο που σου μεινείσκει εν οι τοξικές, εξαρτήμένες σχέσεις, και η ντροπή. > "Ρε Μάριε μου, μα ξέρουμεν οτι ένεν ηθικό και δίκαιο τούτο που κάμνουμε αλλά πρέπει να προστατέψουμεν την χώρα μας και τον λαό μας" Εντάξει. Δηλαδή πιστεύκουμε ότι με το να κρατούμε με το ζόρι μια "συμμαχία" με έναν εγκληματία πολέμου, έχουμε κατά κάποιον τρόπο "leverage". Μα εν εσκέφτηκε κανένας ότι τζαι τούτη η επιλογή κουβαλά το δικό της κόστος; Ότι το τίμημα δεν είναι μόνο αν χάσουμε τον "σύμμαχο" , αλλά και αν χάσουμε κάτι πολύ πιο ουσιαστικό; Το όνομα μας. Την αξιοπρέπεια μας. Την ανθρωπιά μας. Εν φακκούμεν πέννα αν το αίμα δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων, μωρών και οικογενειών, εν πας τα χέρια μας. Εν τούτη η ασφάλεια που θέλουμε για τη χώρα μας; Χτισμενη με το αίμα αθωων; Εν μπορώ να το διανοηθώ ότι έχει μωρά στην ηλικία της κορης μου, που ηρταν σε τούτη την ζωή τζαι πεθανίσκουν που την πείνα, βασανιούντε, ακρωτηριάζονται τζαι εμείς εν έχουμεν τα κκότσια να καταδικάσουμεν τουτο που γίνεται. Να σταθούμε με το δίκαιο, το σωστό και το ηθικό. > "Μα και να το καταδικάσουμεν ιντα πον να καταλαβουμεν ρε Μαριε;" Εν να εχεις καθαρό όνομα τουλάχιστον ρε λεβέντη μου. Το μόνο πράμαν που μας έμεινεν. Παρά να σου φκει το όνομα καλύτερα να σου φκει τ'αμμάτι σου, που λάλεν τζαι ο παππους μου.