#προσωπικό #ρατσισμός #ελληνικα ## Νοεμβριος του 2018 - Γλασκώβη "Πέρασαν 9 χρόνια Μαριε." άκουσα μια φωνή να μου λέει. "Καιρός να επιστρέψεις πίσω. Πάρε τις εμπειρίες και τα πράγματα σου, τα βιβλία και όσα σου εδωσε αυτή η χωρα και άντε να τα παρεις πίσω στην πατρίδα σου." "Γιατί να επιστρέψω πίσω; Θαρρείς πως αλλαξε κατι στο νησί;" Ήταν η δική μου απορία. ## Νοέμβριος 1997 - Παφος Απο το 1997 όταν ήρθα στην Κύπρο ως Κύπριος της Αφρικής, βίωσα αυτο που παεί να πει "ψευτόμαγκας Κύπριος". Τα Ελληνικά μου ελάχιστα, η δίψα μου για μάθηση, μεγάλη. Οι γονέις μου που ήθελαν το καλυτερο για μένα αποφάσισαν να με στείλουν στο Τρίτο Δημοτικό σχολέιο Πάφου. Δεν μπορώ να πω πως ήταν και η καλύτερη μου εμπειρία. Ήταν λές και κάποιος ήθελε να με τιμωρήσει που πάτησα το πόδι μου στο νησί. Μπήκα στην τάξη μαζί με τον αδερφό μου και περίμενα πως όπως κάθε φυσιολογικό σχολέιο στην Αφρική, έτσι και στην Κύπρο θα μας σύστηναν στην υπόλοιπη τάξη. Αλήθεια, πόσο απλο είναι να καλιεργήσεις την αγάπη και την καλοσύνη σε 25 εφτάχρονα παιδιά; Το μόνο που αρκούσε ήταν η δασκάλα να βγάλει την εξής ανακοίνωση. "Παιδία απο εδώ ο Μάριος και ο Στέλιος. Ηρθαν απο την Αφρική. Θέλω όλοι σας, ένας-ένας να πείτε τα ονόματά σας και να γίνετε φίλοι τους. Δεν μιλάνε καλά Ελλήνικά γι'αυτο θα τους βοηθήσουμε για να μάθουν καλύτερα και ετσι θα είμαστε όλοι φίλοι.". Τόσο απλό θα ήταν. Όμως πολύ μακρία απο την πραγματικότητα. Η δασκάλα μας - αν μπορώ να την ονομάσω έτσι - όχι μόνο δεν μας σύστησε στα υπόλοιπα παιδιά αλλα του εναντίον, μας απομόνωσε σε ένα θρανίο στην γωνιά μαζί με τον αδερφό μου. Είχα παραξενευτεί που δεν άκουσα την δασκάλα μας να λέει τα ονόματά μας στην τάξη. Σκέφτηκα ότι μάλλον θα τα είπε στα Ελλήνικά και δεν κατάλαβα τι είπε. "Δεν πειράζει. Θα εχω την ευκαιρία να συστηθώ αργότερα" σκέφτηκα. Με το χτύπημα του κουδουνιού όλοι έτρεξαν έξω για το διάλειμμα. Μέσα στην τάξη, είχαμε μείνει εγώ με τον αδερφό μου , καθώς και η δασκάλα που μας κοίταζε με ένα πολύ παράξενο βλέμμα. Ήταν λες και η παρουσία μας και μόνο στην τάξη της προκαλούσε κάποια αναγούλα. Ήταν λές και η μύτη της να μπορούσε να μυρίσει κάτι άσχημο στην ατμόσφαιρα που εγώ και ο αδερφός μου αδυνατούσαμε να το μυρίσουμε. Πήρα το θάρρος και πηγα κοντά της και ξεστόμησα μια πρόταση που ήταν ένα μιγμα Αγγλικών και Ελλήνικών "Miss" την προσφώνησα, μη ξέροντας ότι στα ελληνικά η αντίστοιχη λέξη ήταν το "Κυρία". "εγω and my brother Στελιος θελουμε να play. Can you introduce us to the other κοριτσι και αγορι;". Η δασκαλα μας έρηξε μια ματιά με την άκρη του ματιού της αλλά ακολούθως μας αγνόησε. Ίσως κάτι να της τράβηξε την προσοχή, σκέφτηκα, και ξαναεπανέλαβα την ίδια φράση. Εκέινη την στιγμή γούρλωσε τα μάτια της απηυδισμένα και μου απάντησε "Δαμέ μιλούμεν Ελλήνικα μανα μου εντάξει; Speak Greek, I don't understand!" Ήταν και τελευταία μου προσπάθεια μαζί της. "She doesn't understand?" σκέφτηκα μέσα μου. Τι σόι δασκάλα δεν ήξερε να μιλήσει Αγγλικά, σκεφτηκα. Ηταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα που σαν εφτάχρονο παιδί που ήμουν έιχα συνηθήσει να μιλάνε όλοι εστω και λίγα Αγγλικά. Πέρασα την μέρα μέσα στην τάξη εξηγώντας του αδερφόυ μου στην νοηματική πως η δασκάλα φαινόταν να ήταν ηλίθια και ότι δεν ήθελε να μας βοηθήσει πραγματικά. Ο αδερφός μου όντας, πιο κοινωνικός αν και φανερά εκνευρισμένος, βγήκε εξω απο την τάξη και επιχείρησε να γνωρίσει τα υπόλοιπα παιδιά. Εγώ πάλι πέρασα ολόκληρα τα τρία διαλείμματα μέσα στην τάξη χαζέυοντας την ολοκαίνουρια τσάντα που μου έιχε δωρίσει ο θέιος μου ο Πέτρος. Πέρασε η σχολική μέρα και μας μάζεψε η μητέρα μου απο το σχολείο με ένα πολύ παλιό μίνι σκαθαράκι που είχαμε. Ισα που μας χώραγε μέσα στο αυτοκίνητο. Με ρώτησε η μητέρα μου για την πρώτη μου μέρα στο σχολείο αλλα η αλήθεια έιναι πως δεν θυμάμαι τι της είχα πει. Το μόνο που θυμάμαι έιναι ότι ο αδερφός μου με πολύ παράπονο της έιχε πει ότι θελει να πάμε πίσω στην Αφρική. Την δευτερη μέρα πήγα αποφασιμενος στο σχολείο για να γνώρισω τα αλλα παιδιά. Είχα ρωτήσει την μητέρα μου για μερικές άγνωστες λέξεις και έτσι ήμουν εξοπλισμένος με τις κατάλληλες φράσεις γνωριμίας. Το πρώτο διάλειμμα βγήκα εξω απο την τάξη με χαρά αλλά αντι να κάνω τις πρώτες μου γνωρημίες, έγινα μάρτυρας μερικών παιδιών να ρίχνουν νερό πάνω στα ακουστικά βοηθήματα του αδερφόυ μου. "Hey stop it" φώναξα. "Οχι! Κακο! το νερο δεν είναι καλό για τα hearing aids του αδερφόύ μου." Τα παιδιά δεν φαινόταν να μου δίνουν σημασία, και έτσι στράφηκα ξανά στην μοναδική μου ελπίδα, την δασκάλα. "Κυρία" την προσφώνησα γνωρίζοντας πλέον την σωστή λέξη. "Τα παιδια are throwing νερό στον αδερφό μου". Παριστάνοντας την παλαβή, άρχισε να μου φωνάζει και να μου λέει "Speak Greek I don't understand". Τότε με ένα αισθημα απελπησίας την τράβηξα απο το χέρι και με το δαχτυλό μου της εδείξα την κατεύθυνση όπου τα παιδία έριχναν νερό στον αδερφό μου. Η δασκάλα με την μια σταμάτησε ότι έκαναν. Αλλα δεν υπήρχε αμφιβολία ότι τα παιδιά με είχαν πλέον βάλει στο μάτι. Οι επομενες μέρες στο σχολείο ήταν ακόμη πιο δύσκολες. Οι συμμαθητές μου με θεωρούσαν τον μεγάλο τους εχθρό και ετσι μου έκαναν την ζωή κόλαση. Μία απο τις πίο έντονες αναμήσεις μου ήταν η προσπάθεια μου να επικοινωνήσω μαζί τους. Με κοροϊδευαν όταν προσπαθούσα να μιλήσω ελληνικά. "Ενιξερει να μιλά" έλεγαν. "Δετε τον ίντα βλακας. Εν ξέρει να μιλά". Εγώ απαντούσα φυσικά ότι ήμουν απο την Αφρική και ότι αν και δεν ξέρω Ελλήνικά ξερω πολύ καλά να μιλώ Αγγλικά. Μου πατούσαν την τσάντα μου και μου έριχναν χυμό πάνω στα ρούχα μου. Η δασκάλα φυσικά δέν είχε διάθεση να με βοηθήσει. Έτσι πήρα την κατάσταση στα χέρια μου. Μια μέρα ως αντίποινα μαζεψα μια-μια οσες τσάντες των συμμαθητών μου μπορούσα, και τις πέταξα όλες μέσα στον κάλαθο. Όλα όσα διαδραματίστηκαν φυσικά εκέινες τις μέρες, τα είχα περιγράψει στην μητέρα μου. Εκέινη, μετα απο πολλες εκκλήσεις και μάταιες προσπάθειες προς τον διευθυντή του σχολείου ο οποίος έμεινε ασυγκίνητος, έκρινε πως για το καλό μας έπρεπε να αλλάξουμε σχολείο. Έτσι τον Δεκέμβριο του 1997 γραφτήκαμε στο δέκατο δημοτικό σχολείο. Τα πράγματα εκέι ήταν πολύ καλύτερα. Βλέπετε, ο διευθυντής του Δέκατου Δημοτικού σχολείου έιχε κάνει μια εκτακτη συγκέντρωση όλου του σχολείου και μας σύστησε στα παιδία απο την πρώτη μέρα. Τους έιχε τονίσει να γίνουν φίλοι μαζί μας για να μας κάνουν να νίωσουμε ευπρόσδεκτοι. Ήταν ένας καλοπροαίρετος άνθρωπος ο κύριος Σοφιανός, ηταν άνθρωπος που μιλούσε την Αγγλική γλώσσα και μας βοήθησε σημαντικά στο να ενταχθουμε στην Κυπριακή κοινωνία. Τα υπόλοιπα μαθητικά μου χρόνια κύλησαν λίγο καλυτερα απο ότι την πρώτη μαθητική μου εμπειρία στην Κύπρο. Ωστόσο, η έλειψη που έιχα στα Ελλήνικά μου, μαρτυρούσαν την προελευσή μου και έτσι η ρατσιστική συμπεριφορά απο τους Κύπριους συμμαθητές μου συνεχίστηκε λίγο πολύ μέχρι τα τελή του Γυμνασίου. ## Νοεμβριος του 2018 - Κυπρος Ήταν 4 Νοεμβρίου του 2018 όταν επιτέλους πήρα την απόφαση να φύγω απο την ηρεμη και άνετη μου ζωή στην Γλασκώβη και να επιστρέψω μετά απο 9 χρόνια ξενιτίας πίσω στην Μαρτυρική Μεγαλόνησο. ( η συνέχεια στο Β Μέρος κάποτε)