- Υπάρχουν άνθρωποι που κοιτούν κάποιον και βλέπουν μόνο μια εικόνα, ένα σύνολο χαρακτηριστικών που είτε τους ενοχλούν είτε τους προκαλούν απέχθεια. - Και έτσι, αποφασίζουν πως τίποτα απ' όσα λέει δεν αξίζει να ακουστεί. Δεν έχει σημασία αν αυτά που εκφράζει βασίζονται σε λογική, σε έρευνες, ή ακόμα και σε κοινή εμπειρία. Η εικόνα του ατόμου γίνεται η μοναδική αλήθεια τους. - Είναι σχεδόν ειρωνικό. Οι ίδιοι που κατηγορούν άλλους για δογματισμό πέφτουν στην ίδια παγίδα, απορρίπτοντας οποιοδήποτε επιχείρημα δεν προέρχεται από έναν άνθρωπο που ταιριάζει στην εικόνα που αποδέχονται. - Δεν χρειάζεται να ψάξουν, να αναρωτηθούν, να αμφισβητήσουν. Το μόνο που χρειάζεται είναι να πουν «Αυτός μιλά; Δεν έχει σημασία τι λέει, σίγουρα είναι λάθος.» - Αυτή η εμμονή με την εικόνα και το προσωπικό συναίσθημα οδηγεί στην τύφλωση. Χάνουμε την ευκαιρία να μάθουμε, να κατανοήσουμε, να γίνουμε καλύτεροι. - Προτιμούμε να βρούμε τρόπους να μειώσουμε κάποιον αντί να ακούσουμε αν αυτά που λέει έχουν βάση. Έτσι, δεν πολεμούμε την παραπληροφόρηση ή την κακή σκέψη, αλλά απλώς ενισχύουμε τη δική μας προκατάληψη. - Μια κοινωνία που αρνείται να ακούσει διαφορετικές φωνές, ακόμα κι αν αυτές προέρχονται από άτομα που δεν συμπαθεί, είναι μια κοινωνία καταδικασμένη να μένει στάσιμη. - Δεν είναι πρόοδος να φιμώνεις κάποιον επειδή δεν σου αρέσει. Πρόοδος είναι να ακούς, να αναλύεις, να απορρίπτεις με επιχειρήματα και να αποδέχεσαι όταν κάτι στέκει. Αλλιώς, τι μένει; Ένας κόσμος όπου απλώς φωνάζουμε για το ποιος έχει το δικαίωμα να μιλά.